Maçka Parkı’na kediler uğramaz. Onların mekânı, yukarıdaki daha küçük Sanat Parkı’dır. Aşağıdaki büyük park köpeklere aittir. Husky’ler, Golden’lar, Pitbull’lar… Parka girince sahiplerinin tasmalarını tutan ellerinden kurtulur, birbirleriyle boğuşmaya, çimenler üzerinde koşmaya, kargaları kovalamaya başlarlar. Tabii bir de yolunu şaşırıp yanlışlıkla Maçka Parkı’na girmiş kedileri. Çevrede yaşayan kediler bunu bilir ve Maçka Parkı’ndan uzak durur.
Maçka Parkı’nın kör kedisi hariç. Ona önceki sabah yine rastladım. Bu sefer Park’ın küçük meydanındaki bir bankın üzerinde yatmış, uyukluyordu. Yoksa çevresini mi gözetliyordu? Bir gözü kör, diğeri de yarı kapalı olduğu için emin olamıyordum. Küçük meydan, köpekleriyle sabah yürüyüşüne çıkanlarla doluydu. Maçka Parkı’nın Kör Kedisinin umursamazlığı şaşırtıcıydı.
Banka yürüyüp yanına oturdum. Boğuk ve soğuk bir miyavlamayla selamladı.
Tek derdi bir gözünün körlüğü olsaydı keşke. Dudakları da oltaya takılmış bir balığın dudakları gibi aşağı sarkmış. Yeni botoks yaptırmış da patlamış gibi. Kim bilir hangi hastalık...
Korkusuzluğunu, köpeklere meydan okuyuşunu buna mı borçlu yoksa? Belki cesur filan değil de sadece mecali yok.
Telefonumu çıkarıp birkaç resmini çektim. Kıpırdamadı. Ama yanıma da sokulmadı.
Sanmıyorum ki, bir ismi olsun. Kim bu kadar çirkin bir kediyi isim koyacak kadar sahiplenir ki?
Yine de belli olmaz ama. Park’ın temizlik görevlilerine sormaya kalksam, “Ha şu kör kediyi mi diyorsun? Korsan diyoruz biz ona. Yukarıdaki restoranın artıklarıyla beslenir.” diyeceklerdi belki de.
Kafasını öne eğdi. Uyukluyor. İçimden bir ses çok fazla zamanının kalmadığını söylüyor. Kapat şom ağzını, diyorum kendi kendime. Bu dünyadan kör bir kedi geçti.
Erkeklerle
kedilerin
dostluk ve
yoldaşlık
hikâyeleri
..
